¿QUE CRISE?

    por Cen do Fol

    Levo pechado na casa dende as oito da noite do xoves. Hoxe é domingo. Tres días. Ou catro.
    A cada minuto que pasa, a cada golpe, brutal, do segundeiro, as paredes achéganse un pouco máis a min. O movemento é caseque imperceptible a simple vista, e aínda tocando coa man non se nota, pero eu sei que se achegan, e vixíoas. Avanzan.
    Boto as horas deitado no sofá, e se ben a progresión das paredes non é visible, noto como o meu espacio disminúe. Dentro de nada, de seguir así, non necesitarei xa o mando a distancia. Polo menos non o necesitarei para cambiar de canal, nin para darlle volumen, nin para quitarlle, nin para ningunha outra cousa, nada agás polo simple feito de ter algo baixo control, aínda que sexa o control da tele. O que ten o mando manda. T.V. control. Mando a distancia. O mando, e ninguén obedece. ¿Mando algo? Mando gaitas. O espacio se consume, e consúmese o osíxeno. Cando se consume, trócase gris o aire, e xa non podo distinguir as cinzas de osíxeno do fume dos meu cigarro, moitos cigarros ou un cigarro que non se da acabado, tanto dá cando se fuman un tras outro.
 
    Cigarro, mando a distancia e a botella de 100 Piper's. Por momentos penso que outro erro de Deus foi o non darnos un brazo máis. Seica El non fuma, ou non bebe, ou non manda a distancia. Seica sí, pero non quedaba ben, facía feo, un brazo saíndo do peito, ou do lombo. Feo sí, pero útil... Seguro que non o víu moi estético. ¡Menos estética, menos política, e máis ética!, dixo a mosca ó insecticida.
    O xoves, cando me mudei ó sofá, deixei un vaso xunto a botella, pero hai horas, pode que días, que lle perdín o rastro. Probablemente agoniza  sepultado entre cinza e cabichas de Ducados. Non importa. Beber do vaso é un convencionalismo, e como tódolos convencionalismos non ten senso ningún cando és un naúfrago no salón da túa propia casa. Á merda o vaso. Bebo o güisqui da botella, a morro, que se dí, e despois de cada grolo non podo evitar torce-lo fociño polo noxo e botar un estúpido laio. Hay que ser algo peor que un idiota para beber algo que é malo para a saúde, que che fai (a min faime) sentirte tan horrible¬mente mal, que é caro e que, inda por riba, nin sequera che gusta. Hay que ser mamón. Ademais, provócame unhas enormes ganas de mexar.
    Ela pensa que eu son un mamón. Nunca dixo nada, pero o pensa.
    Odio ter que levantarme do sofá a cada pouco para ir ó báter. Ultimamente collín o ridículo costume de sentarme para mexar. Seica é millor, porque vou como unha cuba e se o fago en pé vou deixar o baño feito un asco. O malo é que as veces quedo durmido. Cousas do güisqui do demo.
    De volta no meu leito, o cigarro xa se consumíu. Queimou un pouco a tapicería, e quedou unha mancha con forma de ollo, un ollo negro, un ollo suxo, un ollo cego. Deítome sen piedade e con saña sobre o ollo e levo á boca outro pito, pero non atopo o chisqueiro. Hei buscalo a próxima vez que me levante para mexar, se non me o achega antes unha das paredes que continúan acosándome, lentas, sixilosas, imparables. A parede que cobre as costas do sofá non se move coma as outras, só se inclina sobre mín, pouco a pouco. Está queda mentres ollo para ela, pero aproveita o menor intre de distracción para achegarse algo máis, coma si pretendese envolverme sen que eu me dea de conta.
    O caso é que eu non teño chisqueiro, así que co cigarro morto na boca reparto as miñas escasas manos entre a botella e o bastón de mando. Cambio de seguido de canal sen me deter en ningún. Nada hai que me interese, porque nada me pode interesar nestes momentos. De non ser así non me atoparía nesta situa¬ción. En calquera caso tampouco podería ver nada por máis que quixera, porque a névoa-fume-osíxeno do cuarto o impediría. Haberá que esperar a que o televisor estea un pouquiño máis preto.
    Xoves, venres, sábado, domingo aquí pechado, decidido a me emborrachar para deixar de cismar, e o único que fixen dende que abrín a primeira botella foi darlle voltas á cabeza. Case sempre pensando mamonadas (ela pensa que son un mamón), pero con intres de perigosa lucidez (relativa), e lémbrome dela. Doulle voltas a cabeza, e doulles voltas as botellas entre as mans, contando gaiteiros como quen conta ovelliñas, pero que revente se durmo algo. Polo chan do salón rodan os cadáveres de homiños con falda e fol agarrado ó sobrazo coma enorme sambesuga. A cen por botella, debo levar tragado miles deles. Algún aínda parece que sopla, cago nel. E lémbrome dela.
    Agora sí que diría que durmín algo. O espacio ó meu redor disminuíu notablemente. Vexo menos borroso, non sei si porque a fumeira se foi esvaecendo ou si porque a névoa da miña cabeza se está a levantar. De tódolos xeitos, viría ben abrir unha fiestra. Tento facelo co mando a distancia, pero parece que non manda nas ventanas. Ou seica quedou sen pilas. Total, que me teño que erguer, e xa aproveito: abro a fiestra, collo os mistos na cociña, dúas cervexas, as que quedan, e a derradeira botella de 100 Piper's, vou mexar. Volta ó sofá.
    ¿Pero serei mamón? Deixei os mistos e as botellas no báter. Agora terei que agardar á seguinte vez que me veñan gañas de mexar. E tampouco atopo o mando. Estará coas outras cousas, ou na cociña. Pois andamos apañados. Chega un aire fresco do exterior, un aire que xa case nen recordaba, aire do que se pode respirar. En televisión hay música. Lástima, prefiro o "fúbol". Coido que son Pink Floyd. Estou condeado a aturalos, imposible baixar o volume ou cambia-la canal, collido a traición, desar¬mado. A ela gustábanlle os Floids estos.
    Necesito un grolo axiña porque estou empezando a pensar con demasiada claridade. E agora o único que me ven a cabeza é ela. Penso: ¿que nos ocurríu? ¿que lle fixen eu? ¿xa non me quere? ¿seguirá tan guapa coma sempre? ¿estará na casa agora? ¿por que non me quere?. Non a vou chamar. A regla de ouro nestes casos é ben clara: "nunca dea-lo teu brazo a torcer". Así pois, nada de chamala. Ela terá que facelo algún día, aínda que non sexa máis que para vir recolle-la roupa que lle quedou aquí. Entón lembro que ela ten chave da miña casa. Seica espera a que eu salga para vir e levalo todo, a roupa, os libros, os discos, o güisqui... ¡Ah, xa non queda! Está apañada, porque non me penso mover deste sofá. Pero ó mellor tenta entrar ás agachadas, mentres eu durmo, ou algo así. ¡Pois vaise foder! Póñome en pé cun arroxo épico, salgo coma un tiro hacia a porta e paso a cadea que ha ampara-la miña vida e propiedade. Coas prisas, peguei un golpe co xeonllo na esquina da mesa que me está a matar, pero regreso ó sofá rindo, rindo a gargallada olímpica e coxeando (pero doe a rabiar, o condeado). Séntome sen deixar de rir, collo un Ducados sen deixar de rir e lévoo ós beizos sen deixar de rir. Cando vou acendelo, esfúmanse as ganas de rir. Se xa dicía ela que son un mamón. ¡Mamón! Esquecín ir buscar as cousas ó cuarto de baño.
    ¿Dixen que ela "dicía" que son un mamón? Xa falo dela en pretérito. ¿Será porque a dou por perdida, ou porque ela morreu para mín? Poida que só é que pechei a porta coa cadea. A sorpresa que vai levar. Terá que tocar o timbre, ou chamar por teléfono, e está por ver se contesto. Non sei se debo ser moi duro con ela. Podería mandala a paseo, pasar dela, así de sinxelo, con sobriedade, firme e moi digno, eu.
    Toda a vida tirado neste sofá.
    Quizais será mellor deixarlle que se explique, que me pida perdón, que se arrepinta, que se confese e que faga a penitencia procedente. E se ten que chorar, que chore. Estaría ben vela chorar.
    ¿E se non ven?
    Non virá. Acabaráseme o tabaco, e o güisqui, e a cervexa e ata as gañas de mexar e ela non virá. Faite á idea, peneco de merda. Deixoute. Probablemente está xa con outro tío e non se lembra nin de como me chamo. Ou pode ser peor, pode que se lembre e que se dedique a falar pestes de mín, a contar ós catro ventos as miñas teimas, os meus defectos, o mamón que son, que bebo de máis, que son posesivo, violento, inestable, un amante de merda, caprichoso, que son...
    Coiro.
    A verdade é que non lle van faltar cousas que contar. E espera que saiba o que me adiquei a facer dende que me deixou: beber, fumar, durmir, zapear e mexar. Seica bótase a rir e non para máis, ou seica dalle por chorar de pura lástima. Tamén podería chamar ó meu psiquiatra e cóntallo todo, e o mamón que son, aínda que el xa o sabe ben. Ou pode que lle dea igual.
    Seguro que lle importa un carallo do sete.
    Ergome e vou ó cuarto de baño. Sento na taza do báter sen necesidade ningunha, nin das que se teñen nin das que se fan, e acendo un cigarro. Xa se me debe estar a pasa-la tranca, porque doume de conta de que aquí fede. Debe haber máis de douscentos gaiteiros escoceses que non tiro da cisterna. Haberá que porlle remedio porque non hai quen ature o cheiro este: abro a botella de güisqui e bebo dun solo golpe case a metade. Ulir olerá o mesmo, pero vaime traer ó pairo. Ela non aguantaba que eu deixara aberta a tapa do báter, nin que rematara o papel hixiénico sen por outro rollo, e non digamos o de mexar por fóra, aínda que fosen catro gotiñas de nada, desas que nin se ven. Empezaba a berrar contra mín e contra todo o xénero masculino, de porcos para arriba, acenando cos brazos coma se lle atacasen milleiros de abellas, e movendo a cabeza a un lado e ó outro. A súa melena encabritábase, e púñase vermella, a tía histérica. Un pouco de música de fondo, e parecería unha Spice Girl.
    Ah. Ten gracia. Unha Spice Girl.
    Pero eu nunca me ría. Dicía que sí, cariño, síntoo, cariño, nunca máis, meu amor, farei o "yubitsume" e dareite o meñique envolto nun pano de mesa en desagravio, miña xoia. Penso que ahí, ahí empezou o costume estúpido de mexar sentado, como as nenas. A verdade, é unha auténtica mariconada, pero total, para o público que teño... E outro deses convencionalismos que contaba antes. En fin, que despois de todo o que eu sacrifiquei por ela, incluíndo o privilexio masculino de mexar de pé, ela colle, e déixame. ¡Pois que se foda! Póñome en pé con ansias de vinganza, baixo a bragueta e empezo a mexar por todas partes: o bidé, o lavabo, a bañeira, as paredes... todo agás a taza do báter, que a Providencia a conserve impoluta.
    Rematou.
    Fito ó meu redor e decátome de dúas cousas. Un, agora sí que deixei o baño feito unha auténtica merda. Dous, teño unha trompa descomunal.
    Decidido, tío. Tes que te sobrepor. Non podes seguir así. E o primeiro paso é limpiar todo esto un pouco, aínda que só sexa con papel namentres non me pase a curda. Ollo arredor, pero non podo atopar máis ca un solitario cilindro de cartón, algo húmido, por certo. Está visto que dende que ela me deixou nada me sae a dereitas. O que ela se cabrea cando non hai papel no báter.
    Pois peor para ela.
    Regreso ó meu sofá coa botella de güisqui e as dúas cervexas que ulen a pis, pero dubido antes de da-lo primeiro paso dentro do salón, porque as paredes achéganse xa dun xeito ameazante, case tocándose. En fin, non teño nada que perder, así que afronto o evidente risco e corro deica a fiestra aberta. Unha, dúas, tres zancadas, e outro castañazo contra o recanto da mesa. Alcanzo o buraco de aire fresco, que me detén con violencia, o meu tronco asomando ó mundo exterior. A inercia e a pouca destreza dos meus beizos prívanme do cigarro que aínda sostiña na boca. Fito indiferente cara él mentres cae, a modo, lentamente, coma unha pluma. Cando toca o chan escintilea por un intre con especial intensidade, e de seguido apágase. Exhalou o seu derradeiro suspiro. Requiescat In Pace. Tabaci fumum haurire valetudinem serio nocet.
    Alguén se para xunto o extinto cigarro turbando o seu breve descanso eterno. Mira cara arriba e dí algo. Dimo a mín. Asinto coma se entendese algo, e a muller segue o seu camiño e eu sígoa a ela coa vista. E loira, e está boa.
    ¡Coño, que é ela!
    Coido que entrou no meu portal. Nuns segundos estará a chamar á porta. E o momento que estiven a agardar, o momento de non da-lo brazo a torcer, o momento de resistir. Polo menos un chisco. Tento aclara-las miñas ideas, pero é imposible: moito güisqui e pouco osíxeno. Nada, que haberá que prantar cara ó inimigo co pouco que nos queda.
    ¿Soou o timbre? Soou o timbre. Non utiliza a súa chave. Iso é o recoñecemento tácito do meu dominio, o principio da rendi¬ción, o primeiro paso da merecida victoria. Pero veña, mamón, deixa de dicir parvadas e abre a porta. Con calma, irradiando tranqui¬lidade... ¡Merda! Estou suxo, borracho e seguro que fedo a can. ¡Pois que non se note! Volta a soar o timbre e camiño hacia a porta mantendo a duras penas a verticalidade. Abro, pero esquecín descorre-la cadea. Xa é tarde. En fin, así dou á situación un toque adicional de indiferencia, mantendo as distancias.
    Pregúntolle que quere, e ela dí que se pode pasar. Non sei por que, pero contestei que non, un non rotundo, ácedo, que escoito coma se non o dixera eu. Véxoa pola regandilla da porta. Está a falar, pero o meu cerebro vai moito máis despacio ca súa voz. Só acado cazar  frases e verbas soltas, e nen estas podo reter o tempo suficente para as ordear un pouquiño na miña abouxada cabeza. ¿Dixo que o sinte? ¿Que sinte? Dí algo dun compañeiro de traballo. (Por certo, mañá traballo). Algo dunha viaxe en autobús, un "nonseique" de nolos dous, outra vez o compañeiro ese. Paréceme extraño que non mencione o papel ou a tapa do báter. Agora fala de tomar unha cervexa ou unha copa, e por certo que non viría mal, e mecionou algo dun camping. ¿Ou era parking? ¡Esto sí que o entendín! Dixo que podemos seguir coma amigos e que... alá vai. Xa me perdín outra vez. (Cago no demo, que mañá traballo). Ela fala que te fala, e eu afirmo coa cachola coma o mamón que son. (¿Aínda non o dixo, non me chamou mamón? E tan cínica coma todas). Por fin remata a explicación-sermón dicindo algo semellante a que teño que superar esta crise. O calar ela sinto que teño a obligación de dicir algo, e que ela agarda que o faga. Repaso mentalmente a regra de ouro destas situacións, o de "non dea-lo brazo etc.", e sentencio de xeito billante, con apromo toureiro:
    - ¿Crise? ¿De que?