|
(Unha vivencia real)
Unha mañá nas urxencias do CHOU
Por Toni G. Lorenzo
Resulta que o outro día fun usuario de urxencias do CHUO. Disloquei un hombro (ou subluxei)… pero esta é outra historia. O caso é que me doía bastante e a médico de cabeceira derivoume a urxencias.
Imos a deixar de lado o feito de que me tirei alí máis de 5 horas e media. Entendo que de seguro era a persoa de menos urxencia de todo o CHUO e que hai que atender antes a outras persoas. Entendoo e paréceme ben. Pero ole sus guevos a enfermeira de porta que me recibiu, á que lle preguntei: -“mira, por organizarme eu, canto podo estar aquí?” –“home, non hai moito lío, pero unha horiña vas a estar…” Eu automáticamente multipliquei por 2… pero tiña que ter multiplicado por 5 ou 6. Non teño pillado o factor de corrección entre idioma Urxencias e idioma Galego.
Bueno, o dito, o do tempo “non me importa” dadas as circunstancias. Pero si me importa que, estés o tempo que estés alí, tes que estar pendente 100% das “voces médicas” que de cando en cando aparecen chamando por alguén. A única vez que me permitín ir apurado ó baño fun “acojonado”. Se me chaman xusto agora e non oio, igual “vexo” dous cambios de turno médico e eu sigo esperando… Menos mal que un móbil que che permite revisar correo e enviar algún faiche aproveitar o tempo… Pero tampouco quería gastarlle moito a batería porque me vía alí bastantes horas. Nin pensar en ir mercar un mísero xornal para ler (como vas tentar á sorte de perder o teu turno!). Bueno, esto seguro que é fonte de posibles melloras (ahí o deixo), anque entendo a situación, repito.
Cando estas nun centro médico público perdes toda a intimidade. Os que non somos especialmente pudorosos levámolo bastante ben, pero os que o son deben de pasar auténtico pavor. Xa había anos que eu andaba asombrado de que polos pasillos da planta baixa, por onde pasas para ir facer calquera visita, vises pasar camillas con pacientes ata en situacións realmente alarmantes polo medio de “todo” o “mundo”. Antonte descubrín por que…
Cando catro horas e media despois oín unha voz celestial pronunciar o meu nome, alá fun correndo (menos mal que non estaba no baño). Antes de mirarme: “quítate todo da parte darriba e mandámoste a facer unha placa”. Alí me quitei tódolos meus enseres como puiden (lembremos que tiña un hombro que case non podía mover) e gardeino nunha bolsiña. Ós dez minutos de esperar, alá me meten nunha macabra procesión. Presidindo a mesma uhna camilla dirixida por dúas celadoras cun home maior en bastante mal estado; parecía que tivese un accidente que lle afectou sobre todo á cabeza, toda vendada, e cun lamento constante pola súa banda. De seguido eu, co meu “torso apolíneo” cuberto por unha bata azul que non din atado por detrás e “todos” os meus enseres nunha bolsiña como se fora un refuxiado cruzando a fronteira. Cerrando a procesión unha chica cunha muñeca fastidiada (esta non tivo que ensinar o seu “torso afrodítico”). Os dous íamos detrás como se dunha procesión fúnebre se tratase, chorando ó falecido… Cal é a miña sorpresa cando a macabra procesión abandona lentamente urxencias para dirixirse… Á ENTRADA PRINCIPAL DO CHUO! Só me faltou saúdar a un par de coñecidos.
O que diseñou a sala de raios de uxencias ó lado da entrada principal e sen comunicación “reservada”, dende o meu punto de vista, coronou a gloria do olimpo. Se non se cambia, cando menos deberían poñerlle unha placa na entrada de raios, na súa lembranza. E para que todos nos puidesemos acordar del…
Despois de facer a placa e esperar pacientemente a que un celador nos recollese de novo en brillante procesión camiño de volta (esta vez con outros compañeiros danmificados), cal é a miña sorpresa que, da guisa na que estabamos, non nos deixan DENTRO de urxencias. Alí pasamos para a sala de espera normal, con tódolos familiares e pacientes onde inicialmente esperamos que nos chamaran. Alí vedes ó “refuxiado” coa súa bolsiña e a súa bata azul, sen sitio sequera para sentar, esperando a que a dulce voz celestial pronunciara de novo o seu nome. Non tiven que esperar moito… pero tampouco foron só 5 minutos.
Case 6 horas despois alí estaba saíndo eu, triunfante, do CHUO. Esta vez, polo menos, vestido…
Setembro, 2012
|
